'De deksel op z'n neus!'

De revalidatie van Erik brengt heel wat te weeg en maakt veel in hem los.

Vandaag is er voor de vierde keer begeleiding vanuit de ergotherapeut. Een week lang houdt Erik bij wat hij aan activiteiten doet op een dag. Voor zijn doen doet hij 'niks tot nauwelijks' wat. En toch is het nog te veel.

Hij staat op en heeft zijn hele planning al klaar in zijn hoofd. Zo moet het gaan vermoeid of niet, pijn of niet. Het is het afvink lijstje van Erik, elke dag weer, telkens meer en meer....

Het is een verdrietige dag voor Erik. Hij wil zo graag en hij voelt zich sterker, maar het hoofd het brein werkt niet, vermoeidheid is en blijft. Hij wil vooruit naar het niveau waar die vandaan kwam, wetende dat, dat nooit meer haalbaar is.

Voordat je vooruit kan moet je echt eerst stilstaan en rust pakken om te kunnen groeien. Zo lang je te veel van jezelf vraagt, ga je continu over de grenzen heen. En blijft hij de gehele dag aanstaan, met zijn afvink lijstjes......

Als je dan in het gesprek meeluistert van de ergotherapeut, dan is het extra pijnlijk als je hoort hoe een ergotherapeut praat. Je 'moet' veranderen en het 'gewoon' doen. En daar zit de gruw! Wat Erik doet is zo in hem verweven en hoe het 'moet' is de hulpvraag.

Terug in de regie is een weg die niet eenvoudig is.

'Moeten' is een ding wat dagelijks is en nu nog meer een ballast wordt.

Hoe dan wel? Wat heb je nodig om de eerste stap te zetten? Zijn vragen die hem in de regie zetten. Samenpakken we het op. Stap voor stap verder,...

Het is wat het is,.......

Meer dan wat het nu is, zal het voorlopig zijn.

De acceptatie dat, dat het is - is wat het is!

Nu de omgeving nog even temperen, dat het is wat het is i.p.v. dat het beter wordt. Erik wordt niet beter in zijn, zijn. Omdat hij zoveel lichamelijke problematiek heeft wordt het nooit weer wat het was.

Er zal er ooit rust komen in wat kan die wel.

Wat hij al jaren heel goed kan?

Elke dag vrolijk zijn, niet klagen en humor hebben!