Jezelf weten te herkennen en jezelf waarderen in een lichaam die veranderd is
De eerste stappen worden gezet. Terug naar de basis - bewegen. Tijdens het chemokuren is er actief ingezet in de dagelijkse beweging van, een half uur fietsen op de hometrainer.
Na de operatie werd alles stil gelegd, niet fietsen en wel lopen. Maar ja, als de heup versleten is werkt dat niet. Na ruim 3 weken is Erik gestart met een rondje Oldambt meer te fietsen. Prima te doen, met wat trapondersteuning. Maar ja, als je gewend bent dat bewegen - zweten is en sporten - hard en actief is, dan kan hij niet rustig een rondje het meer rondfietsen.
Na de actieve dagen komt daar ineens een terugslag. Het lijf wil niet meer en de geest was op. Hoe dan wel? Is de vraag die open blijft staan.
Vanuit mijn werk als re-integratie consulent/coach herken ik dit bij vele kandidaten. Ze zeggen vaak 'Ik moet herstellen en doe mijn best.' Mensen die bijna elke keer zeggen 'Ik doe mijn best' zijn gewend om altijd voor een ander te zorgen en door te gaan in alle tegenslagen. Terwijl wij ook leren 'Als je niet voor jezelf kan zorgen kan je ook niet voor een ander zorgen.'
Erik zegt geregeld 'Ik doe mijn best.' Waarop ik aangeef, doe een keer niet je best kijk wat je kan en als je het niet kan dan niet....Dat valt niet mee.
De druk is eraf. Focus op herstel van lichaam en geest ipv focus op het werk. Wanneer het lichaam en de geest hersteld, kan je namelijk vanzelf weer werken in wat dan mogelijk is. En niet omgekeerd.
Door de rust, het overgeven aan wat er is, het verdriet, de ellende vanuit het lichaam te delen, hard op uit te spreken en geregeld niks te doen, zie je de afgelopen dagen kleine stapjes van vooruitgang.
De concentratie en cognitief actief zijn is traag of het is er helemaal niet. En af en toe wat rond pruttelen in huis, met de vishengel, Tour de France kijken zijn mooie stappen van weer iets willen en vooral kunnen doen met wat energie.
Bewegen is vanaf dag een goed geweest. En vanaf nu kan en mag het weer vanuit de operatie. Hoe doe je dat dan? Want voordat je het weet val je in de oude patronen en sta je te zweten en te hijgen op de sportschool.
Het is niet alleen kanker, het is ook de enkel die vast zit, de pols die vast zit, de knie die versleten is en geen kruisbanden heeft en de heup die versleten is. Samen zijn we gaan zoeken op internet - wat past bij Erik en wat gaat hem helpen, zonder dat hij direct over zijn grenzen gaat.
We komen uiteindelijk uit bij Bewegingscentrum Winschoten - therapeuten met fitness gespecialiseerd op meerdere onderdelen. Erik belt en maakt een afspraak. Volgende week gaat hij starten. Hij heeft een doel om naar uit te kijken. Een vond het een fijn gesprek. En als laatste wordt er nog even gezegd, 1 behandeling is 30 minuten een uur valt onder 2 behandelingen....Bijzonder hoe het werkt in ons Nederlandse zorgsysteem niet Hoe kom je verder is de vraag en nee, je hebt elf behandelingen dat is Wat we doen.
Er is nog zoveel te leren over de hoe ipv de wat. Een mooie uitdaging in het proces.
Superfijn dat Erik volgende week kan starten. In het tempo wat nu passend is, waarbij hij stap voor stap vooruit mag gaan in wat hij wel kan en niet in wat hij allemaal kon....
Een lichtpuntje van deze week een stapje vooruit.
Terwijl ik dit typ, hoor ik Erik tegen de overbuurman praten. 'Volgende week ga ik starten,..........'