Naar huis 

Naar huis,......

Donderdag een dag na de operatie ging het gezien de omstandigheden best goed met Erik. Hij had een goede nacht gehad. Kwam wat van bed af en ging wat aan de wandel. Ivm corona mag er maar een bezoeker per dag langs komen. Deze dag is Dominique langs geweest.

Samen hebben ze heerlijk gekeuveld over van alles en nog wat.

In de loop van die donderdag hadden Erik en ik wat app en telefonisch contact. Gezien de omstandigheden ging hij er vanuit, zoals het de dag ervoor was aangegeven, door de verpleegkundige, dat hij vrijdag naar huis kon gaan,.....

Vrijdagochtend - het ging ineens even anders. Erik had een ontzettend harde en opgeblazen buik. In de darmen zat nog geen enkele beweging. Wat ervoor zorgde dat hij een zeer opgeblazen gevoel had wat ontzettend naar en pijnlijk was. In overleg met de arts en verpleegkundige mocht hij vrijdag dus niet naar huis.

Deze dag ging ik zelf weer op bezoek. Rond een uur of 14 kwam ik aanlopen. Vervolgens schrok ik enorm hoe Erik erbij zat en lag. Niet mijn en onze Erik!

Hoe ziek hij de afgelopen periode soms kon zijn, zijn antwoord was altijd 'Het gaat goed na omstandigheden' en zijn duim kwam dan altijd omhoog. Zelfs dat kon er vandaag niet vanaf.

'Hij had last van het opgeblazen gevoel', zei hij.

Vervolgens observeerde ik, Erik en zijn omgeving en hoe hij daarop reageerde. Ik zei;' Dit is niet de plek waar jij beter wordt, je komt met jezelf in de knoei en dat is nergens voor nodig.' Verdriet mag er zijn en dat was het niet. 

Het was de dip van de omgeving, verveling en het feit dat hij in zijn gedachten zat i.p.v. bij zijn gevoel.

Ik stelde hem voor even lekker te gaan wandelen, van het bed af, van de afdeling af, naar beneden in het koffie Paviljoen, buiten in de zon.

Voor de zekerheid namen we een rolstoel mee, als het niet zou gaan, kon hij gaan zitten.

Het lopen ging als een speer, heerlijk samen, buiten in de zon.....

En daar kwam het hele verhaal;  'Erg ongelukkig met de huidige situatie op de afdeling waar Erik lag.'

Ik vroeg hem; 'Stel dat je mag kiezen, waar zou je dan nu het beste uit zijn, ondanks je klachten.' Het antwoord was; 'Thuis, dan kan ik naar buiten, in een fijne omgeving waar ik kan bewegen, aan de tafel kan zitten en fijne mensen om mij heen heb, die energie geven.'

Mijn reactie was 'Erik dat gaan we regelen! 

'Hoe dan ook, ik neem je mee hoe ziek je nu ook bent, als ik je weer terug moet brengen doen we dat. Voor nu is thuis de beste plek zoals jij het aangeeft.'

In goed overleg met de verpleegkundige en de arts, hebben we na een intern overleg een GO gekregen. Onder strikte voorwaarden, waar we ons beiden totaal niet druk over maken.

Mede omdat we weten dat als Erik in zijn eigen omgeving is, niet gaat piekeren en een hoop lichamelijke klachten dan in de positieve beweging komen.

Rond de klok van 17:15/17:30 uur waren we thuis. Heerlijk op het aangepaste bed wat we in de woonkamer hebben staan. Voor het eerst in deze hele ziekteperiode besluit Erik om beneden te blijven slapen. Het hoog laag bed, biedt voor - nu - het beste perspectief.

Tot dan toe, is er nog geen enkele beweging in de darmen.

In de avond, komt de ontspanning, het genieten van het samen zijn met elkaar. En in de nacht die overigens onrustig was, begonnen de darmen te rommelen.

Zo fijn voor Erik, zijn lijf werkt nu rustig aan - naar het herstel. Het is een lange weg dit keer t.o.v. de chemokuren en het gaat hem lukken.

Hoofd en lijf komen thuis weer in balans!

Zo fijn dat we de vraag gesteld hebben wat Erik denkt wat het beste voor hem is. Nergens beter dan in zijn eigen omgeving.

Wij zullen hem de komende tijd erdoorheen halen, samen met velen.

Let op; Erik zijn energie is nog laag, indien je appt, kan het zijn dat er geen of later een reactie komt.

We hebben vandaag een heerlijke zaterdag gehad. Samenlopen naar het meer zowel de linkerzijde - als de rechterzijde van onze straat in etappes gelopen. Samen eten, drinken en humor met de beide jongens.

En die darmen? Die rommelen lekker door,.......