Opstaan met een traan,...

Opstaan met een traan,...

Het is vandaag vrijdag, de laatste dag van een werkweek. Voor jou is het geen werkweek. Het is buffelen met jezelf en je lijf. Je werkt niet en werkt wel heel hard aan je herstel.

Het valt niet mee,...

Je hebt een nare nacht gehad. Het lijf doet pijn en is zwaar en je hoofd bonkt erover. Vanochtend ben je sip, niet mijn en onze blije Erik met zijn dikke duim omhoog.

Je vertelt hoe je, je voelt, wat het met je doet en hoe graag je wilt dat het anders was. Je lip trilt, je oog trilt en je schiet vol, ademt diep in zodat je de emoties gaat beheersen. Je wil zo graag vooruit, maar je lijf wil niks, helemaal niks!

Je wereld wordt steeds kleiner. Waar je tijdens het eerste bericht van je diagnose, het kuren en de operatie geregeld met velen contact had, hoor je bijna niemand meer. Waar in de eerste weken velen langs komen en contact zochten, zie en hoor je nauwelijks nog wat. De vaste kern; je lieve familie en lieve vrienden, twee lieve collega's en al onze nieuwe buren om ons zijn er. En de in-directe wereld is ook zo belangrijk voor je.

Waar je af en toe in de afgelopen 5 maanden een kaartje kreeg of een belletje is het allemaal voorbij. Het geeft niet want je bent beter. Het leven gaat weer verder.... Zo gaat dat en dat nemen we niemand kwalijk. 

Je kwetsbaarheid komt naar buiten. 'Het gaat zo echt niet meer, machteloosheid voel je', zei je.

Ik ben zo trots op je dat je, je gevoelens uitspreekt. Je hebt zo hard gewerkt tijdens het kuren, geknokt om overeind te blijven, conditie te behouden voor de zware operatie. Alles is achter de rug in een tijdbestek van nog geen 5 maanden. En nu ben je even helemaal op. Even geen luisterend oor meer voor een ander, even geen aandacht meer voor een ander en volledig in jezelf.

Een fase waarin jij en vele andere ex -kankerpatiënten tegenaan lopen. De mensen in je omgeving gaan weer verder, het nieuws is eraf en je bent beter. 

Door de onwetendheid en het onbekende en omdat we de kwetsbaarheid niet uitspreken is dit het heel ' normaal' hoe het gaat in het dagelijks leven. Het leven gaat weer verder. Alleen als je het zelf ervaart vanuit de andere kant is het best verdrietig voor Erik om het zo te beleven, te zien en te ervaren.

Opmerkingen als 'Ben je al aan het werk?, Je bent beter, wanneer begin je weer?' Het is niet kwaad bedoelt en wel de onwetenheid. En het is graag wat je omgeving ziet.  De mensen bedoelen het goed  Maar het raakt je.

Omdat Erik 'beter' is, is mijn zorgverlof voorbij en werk ik weer volle bak, terwijl hij mij af en toe zo hard nodig heeft in grenzen bewaken en de zorg voor als het even niet gaat. Daarnaast ben ik geconfronteerd met het feit dat ziek zijn je overkomt en verzuim een keuze is. Waardoor ik in mijn dagelijkse re-integratie werk vanuit mijn perspectief een hoop 'zeikerds heb'. Dat is niet zo, maar zo is het nu voor mij.... 

Gisteren hebben we samen ervaren hoe het soms gaat en dit keer heb ik het afgekapt anders was het nog een tijd doorgegaan.

'We kwamen iemand tegen die zei, 'fijn dat je beter bent en vervolgens kwam er een heel betoog over die persoon zelf, hoe en wat en dat ging ruim 20 minuten door. Geen enkele vraag, geen enkel oog voor je vermoeidheid m.b.t. je concentratie. Ik kapte het gesprek af en zei, 'het is tijd om te gaan'. Die persoon had door dat die even te ver was gegaan in het zenden van het eigen verhaal. Vervolgens riep die persoon ons na, 'ik ben zo blij dat Erik beter is'. Ik schreeuwde terug - 'Hij is genezen van kanker en dat is het en verder is hij nog steeds niet hersteld!''

Het doet mij verdriet hoe het gaat. Wetende dat ik zelf ook nooit geweten heb wat de gevolgen van kanker zijn als je het wel overleeft. Omdat de mensen die mij dierbaar waren met kanker tot nu toe allemaal zijn overleden.  Dat maakt dat ik net als velen met mij de associatie maak - 'als je kanker hebt ga je dood'

Ons gezin is alle dagen dankbaar en zo  blij dat Erik er nog is! En wat had ik hem nu een ander leven gegund. Vaak zeg ik dan 'het is wat het is en samen hebben we het goed.'

Wat is er nog veel onwetendheid in deze maatschappij. Wetende dat de mensen om ons heen de goede bedoelingen hebben en niet weten hoe. Wat wordt kanker vaak geassocieerd met de dood en als je beter bent is het klaar. (ook ik dacht dat)

Wat is er nodig om een goed dialoog te hebben over hoe iemand zich voelt, wat die nodig heeft en waar je in kan helpen of ondersteunen. Hoe kan je doorvragen op het antwoord van de ander, enzovoort.

Een lieve vriendin - zo mag ik het uitspreken van haar en dat is ze ook voor mij, ervaart het nu zelf. Haar man heeft een chronische vorm van kanker - ook zij ervaart dat mensen de associatie met de dood maken. En als je niet doodgaat, wordt er gezwegen, komt er soms ontwijkend gedrag, lopen mensen soms met een boog om je heen omdat men niet weet, hoe, het gesprek aan te gaan. 

We nemen het niemand kwalijk! Alleen we maken het wel in onze blogs bespreekbaar. 

Het geeft niks! Ook ik heb het mogen leren en velen met mij.

Onwetendheid, onbekendheid de angst om de emotie van de ander te ervaren, niet weten hoe en wat.

Dankbaar dat Erik zijn diagnose van darmkanker heeft doorstaan m.b.t. de behandelingen en dat hij genezen is van die rottige ziekte. En wat gun ik heb zijn levensgeluk terug, zijn sociale praatje, zijn energie om wat te doen, een lijf zonder pijn en ellende.

Dankzij Erik zijn kwetsbaarheid en onze openheid aan elkaar, kunnen we gerichte hulp gaan vragen. En dat doen we bij het UMCG/Beatrix revalidatiecentrum te  Haren. Gerichte revalidatie voor (ex) kankerpatiënten. 

Het revalideren ziet er als volgt uit;

Verbeteren van de conditie en spierkracht

Omgaan met vermoeidheid

Omgaan met grenzen

Terugkrijgen van zelfvertrouwen

Omgaan met de psychische en/of sociale gevolgen van kanker

Voeding

Weer aan het werk gaan

Verbeteren van de leefstijl

Hoe mooi is dat, dat dit er is. Het zijn precies de onderwerpen waar Erik tegen aanloopt.

De wachttijd is 5 weken en uiteindelijk gaat het Erik wat opleveren..... En zijn we weer 5 maanden verder. Ik ben benieuwd hoe de blog over 5 maanden zal zijn en vooral hoe het dan met Erik zal zijn!

Hoe moeilijk je het ook vindt, als je toch wel heel graag met hem in contact wil, en het lastig vindt. Bel hem dan via whats app en spreek het uit. 

Daar begint het goede gesprek,........vanuit de kwetsbaarheid.