'Stap voor stap vooruit!'
De oranje-slingers ophangen met de buren!
Elke dag een stap vooruit en soms even je deksel op je neus.
Het besef dat het ziekteproces voorlopig achter je ligt. De spanningen van de onderzoeken, de zeer pittige chemokuren en een zware operatie. Het lijkt voor de buitenwereld of je er zo 'even' doorheen vliegt. Je ziet er 'altijd' goed uit, je bent niet afgevallen behalve de gezonde extra kilo's, je bent lekker verkleurd van de buitenlucht en je lacht en geniet elke dag.
We hebben door de corona nauwelijks bezoek gehad en daarnaast zijn we verhuisd waar we in alle rust wonen en jij kon en kan werken aan je herstel.
Maar ooh wat lijkt het allemaal zo mooi en wat is het soms verdomd lastig. Je bent nog maar 2,5 week geleden geopereerd. En je bent gewend altijd door te gaan. Vanuit herstel mag je nog niet zoveel en wil je alweer veel en volgens het boekje doe je veel meer dan verwacht,.....
Willen en kunnen is een balans die volledig weg is.
De afgelopen jaren heb je, je nog nooit zo goed gevoeld als 'nu', geef je aan. Praktisch gezien heel logisch, je komt tot rust, wat je doet is eigenlijk net genoeg. En de jaren ervoor ging je door want kunnen, kan je of het verstandig is of was dat laten we achter ons.
Nog drie en halve week, dan heb je de zes weken revalidatie gehad vanuit de operatie. En hoe dan weer verder,....
Berichtjes van de klanten (lees de hoefsmeden) komen binnen; We missen je, binnenkort weer op de koffie?
Op de nieuwe locatie van de hoefijzer fabriek begonnen je hersenen weer te werken en zelf dacht je dat je met een kapotte heup wel weer kon wandelen.....
Maar je kreeg de deksel op je neus!
Rondom het huis gaat het wel.
Buiten wat bijpraten met de buren en vervolgens rust, even wat opruimen en weer rust, kop koffiezetten en rond de tuin wat onkruid wieden en weer rust. Je vergeet snel als je buiten het huis bent hoe het echt met je gaat. En gaat dan makkelijk over je grenzen.
De tijd zal het leren, het is niet alleen de kanker en wel de gevolgen ervan en alle vervelende andere problematiek. Je handen kunnen geen kou verdragen, je gezicht heeft nu rust vanuit de warmte en wat gaat het in de kou doen. Je benen zijn niet zwaar meer, maar je kan nauwelijks wandelen ivm de versleten heup.
Ondanks al die lichamelijke beperkingen en gekkigheden, lach je elke dag, geniet je van elke dag!
Wij genieten met elkaar dat we de kans hebben gekregen om samen te mogen zijn,....
Stap voor stap naar het herstel,......